Ahmet Cemal'in yazdığı önsöz olmasa çok da anlam veremezdim neredeyse her şiirinde geçen göz, göz kapakları, kül ve maviyi. Fakat şairin yaşadığı iki savaş, düştüğü esir kampı hayatta kalmak için mücadele etmesine yardım etse de devam edecek gücü bırakmamış. Bir şair, sayılan elli yıl ve bir nehir. Şiirlerinden sezilen ise bir çok şair, nice elli yıl ve ne çok nehirler, denizler. Eğer yakın dünya tarihi okuyorsanız şairin ne yazdığını daha iyi anlıyorsunuz. Bunca olan biten yanında bizim yerimize ne de güzel demiş
"kimse yoğurmuyor bizi yeniden topraktan ve çamurdan,
kimse sözünü etmiyor tozlarımızın
Kimse."
İnsan bu satırları okudukça nice yıllar geçerken zaman hiç geçmemiş diyor. Aynı acılar, aynı manzaralar, aynı ölümler. Hepimizin, her çağın boğazına sarılan barut kokusu. Hangi yüzyıla gitsek acı, vardığımız her kucak ölüm. Şair dilemiş midir keşke sonra gelseydim dünyaya diye. Ben bu yüzyıldan sesleniyorum manzara hala aynı, konumuz hala acı.
Akıyor zaman, geçiyoruz hepimiz, kalplerimiz de senin sorduğun soru; "Ey biri, ey kimse, ey hiçbiri, ey sen:
Nereyeydi, hiçbir yere gitmediğine göre, o yol?
