Elveda Güzel Vatanım kitabı okurken fark ediyorum da, koskoca bir yüzyıl geçmesine rağmen, bu milletin içindeki cehalet hâlâ yenilmemiş. Bir yüz yıl daha geçse de yine yenilecek gibi durmuyor.
Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar, vatanımızı kaybetmekle neticelenir... Sahi neydi vatan ? Bir toprak parçası mı, uçsuz bucaksız denizler, derin göller, yalçın dağlar, verimli ovalar, yemyeşil ormanlar, kalabalık şehirler, tenha köyler mi? Şimdi farkına varıyorum ki, benim için bir tek vatan varmış, o da 'Sensin'.... Seni kaybettiğim an da vatanımı da yitirmeye başlamışım.
Çünkü kalp ağrısının tek çaresi her anının, her gününün dolu olmasıdır. Aklını sürekli olarak birbirinden mühim meselelerle meşgul etmelisin ki kaybettiğin sevgiliye dair hiç bir hatıra seni rahatsız etmesin.