Mutsuzluk sinmiş hayatlardan, yalınayak yürürken batan taşlardan bahsediyor Pelin Buzluk. Gözleri hep çıkıp gideceği kapıda olan, hayallerin göğün öteki yüzünde var olacağına inanan insanlardan. Bahsettiği çok şey var, benzer konuların çoğaltılmışlığı da var. Başlarda fazla tat almadım, sonrasında daha fazla odaklanıp okuduğum zaman yazarın dilini keşfedebildim. Yaşanılan kötü her şeyin parçası olduğumuzu hatırlatıyor, toplumsal olanın azı yok ettiğini. Çemberin üzerinde yürümeye çalışırken dışarı veya içeri bakmanın imkansızlığını. Eksik, defolu, küt ilişkiler. İçinde en sevdiğim öykü Ortanca Oysa, en az sevdiğim ise Dördüncü.
