Acıdır, seven bir insan için üstelik çok hem de çok acıdır. Ama her gün, her saat, bugün yarın diye içinde bir umut besleyerek ölüp ölüp dirilmektense, bir kez ölmek en hayırlı olanıdır.
Ben bir bakıma kendi ellerimle boğup bir kenara atmış olduğum mutluluğumun peşine düşmeyecek kadar onurlu, ama bu mutsuzluğu ölünceye dek taşıyabilecek kadar da güçlü hissediyorum kendimi.
"Sevgi fedakarlık ister. Hem de çok büyük fedakarlık ister. Çünkü sevgi, her zaman vermek demek değildir. Sırası gelince vazgeçmeyi de bilmektir, sevgi."
Nasıl insanlardır bu şairler? Hele bu Nazım Hikmet... Deli eder insanı bu duygu yüceliği, bu kudret ve bu ihtişam. Ne korkunç bir gönül zenginliğidir ve ne muhteşem bir Tanrı vergisidir bu ya Rabbi? Ulu Tanrı'nın bu insanlara bu üstün yeteneği bahşederken biraz da bizlere ayırmış olması gerekmez miydi?