kitap ilk etapta şöyle bir algı uyandırıyor: herkesin bir manipüle eşiği vardır, ver ayarı!
bu algıyı besleyen kavram başlı başına kitabın isminde: 'eristik diyalektik', terimsel olarak tartışma sanatı olarak tanımlanıyor. fakat buradaki nihai hedef; objektif olarak gerçekliği tartışmak değil, muhalife karşı her halükârda haklı çıkarak, tartışmayı galibiyetle sonuçlandırmak, bunun için de gerekli bütün hilelere gözünü kırpmadan başvurmak... rahatsız edici bir realite.
schopenhauer, diyalektiği tinsel bir düelloya benzetiyor. nasıl ki düello esnasında kimin haklı olduğu artık mühim değildir, aslolan hamle yapmak ve gelen hamleleri savuşturup ayakta kalabilmektir. peki onurlu bir mücadele midir bu? şüphesiz değildir. schopenhauer'a göre bu, insan türünün kötülüğünden ileri gelmektedir. ve ekliyor: "bizler baştan sona dürüst olsaydık, o zaman her tartışmada sadece gerçeği günışığına çıkarmaya çalışırdık, bunun kimin görüşüne denk düştüğüne aldırmazdık."
'onursuz' bir düellonun ortasındasındayız ve çoğunluk kılıç kullanmayı bilmiyor.
