“ Ah! Bu güzel! Ulu Tanrı peygamberlerini krallardan üstün tutuyor. Oysa bu kral, keyiflerinden ve gururundan ayılmazca sarhoş, şölenler içinde yaşıyordu hep! Ama Tanrı, cezasını verip dört ayak hayvana dönüştürmüştü onu: Dört ayakla yürütmüş!”
“ Düşünceler, uyuşmuş ya da azgın; içimdeler hep. Ezerim onları, yeniden büyürler, boğacak olurlar beni; lanetlenmiş sanırım kendimi zaman zaman.”
“Dünya çıldırmış bir Tanrı’nın eseridir!”
Gustave Flaubert’in okumayı tamamlayabildiğim ilk eseri, maalesef Madam Bovary’ye başlayıp bitirememiştim. Bir de bu kitaba şans vermek istedim ancak zorla bitirebildim…
Kelimelerin sihrine inanıyorum lâkin bu yazarda o sihri hissedemedim. Bu tiyatro oyunundan sonra okuduğum üç farklı hikayeden oluşan “Üç Öykü” kitabına da aynı duyguları besliyorum ne yazık ki. Önümüzdeki ay Madam Bovary’nin tüm düşüncelerimi değiştirmesini umut ediyorum…
“Ama boyalı balmumundan atalar, arkamızda saklı durdukları yerde, küf bağlıyorlar yavaş yavaş. Yeni soylar, umutları gerçekleşmedi diye çenemizi dağıttılar cezalandırmak için bizi, tahta bedenlerimiz sıçan dişleriyle ufalanıp gidiyor.”
