Ermiş'ten sonra Ermiş gibi bir kitap olacağına dair umutlarla okuyunca biraz hayal kırıklığına uğradım demeliyim. Halil Cibran harika bir yazar, eşsiz bir kişilik. Dili öyle naif ki kitapları da gerçekten bunu hissettiriyor size. Hikmet ehli bir insanla diz dize oturmuş sohbet ediyor gibi oluyorsunuz. Tadına doyulmuyor. Kısacık kitaplarda az sayfa az söz ile bize nadide hayat dersleri veriyor. Ne mutlu bunları bir öğüt diye alıp yüreğinde sindirene, ne mutlu hayatı anlamak yolunda böyle güzel kitaplarla karşılaşanlara.
Ermişin Bahçesi' ne gelirsek, bu kitap Ermiş'ten sonra doğal olarak büyük umutlarla beklenecek bir kitap, ama Ermiş'in büyüsüne öyle kapılmışım ki, beklentiyi öyle yüksek tutmuşum ki tam aradığımı buldum dersem yalan söylemiş olurum. Elbette yine şu kısacık kitap içerisinde insana katan çokça değer var. Okunulası, tekrar okunulası ve ardından yavaşça sindirilesi bir kitap. Sakın ola Halil Cibran kitapları kısa oluyor diye çantaya at çık toplu taşımada oku yapmayın. Bu kitap sakin bir kafayla, kendinizi huzurlu hissettiğiniz yerlerde okunulmayı hak ediyor. Kısaca konusundan bahsedecek olursam; ilk kitap olan Ermiş'te geçen El Mustafa karakteri bu kitapta evine dönüyor, burada kendi bahçesinde geçirdiği anlar ve yine hayata dair ders niteliğinde hikmetli cümleler. Keyifli okumalar dilerim.
Ermiş gibi olmasa da, bu kitap da beni etkiledi. Özellikle sonlara doğru hafif bir kalp burukluğu yaşadım.
Bu kitapta ana vatanına geri dönen El Mustafa’nın, anne ve babasının gömülü olduğu bahçesinde müritleriyle yaptığı sohbetleri görüyoruz. Sohbetler, ilk kitaptaki gibi soru-cevap şeklinde.