Şöyle ki, “insan sevdiğinin kahramanı olmak ister” istiyor. Annesinin, babasının, sevdiği adamın/kadının, köpeğinin neyse. Bu kitap bu cümle üzerine yazılmış bir kahramanlık öyküsü gibi. Sevgili Kalben’in sesinden okudum her cümleyi. “Sevgili” dedim ona , çünkü dikkat ederseniz birinden bahsederken hep “sevgili” diye başlar cümleye. Sevgili Kalben, sevdiğinin kahramanı olmaya çalışanların hikayesini yazmış. En çok kendisinin. Şunu farkettim. İnsanın sevdiği kendisi olunca (bencillikten ve megolamandan uzak düşünün, saf sevgi) kendinin de kahramanı oluyor. Paçayı kurtarabiliyor, “siz kimsiniz oluuummm” diye kafa tutabiliyor, “şiiit biraz nezaket be kızım” diyerek çeki düzen de verebiliyor. Ve bunları erkek egemenliği üzerine kurulmuş b*ktan bir coğrafyada bile gerçekleştirebiliyor. Bu o. Bu kitap o. Kıyıda kalmış çocukluğumuz, itilmişliğimiz, fazla kilolarımız, kadınlara aşık olan kadınlar, adamlara fazlaca aşık olan kadınlar, umarsız ve varlığı ziyan babalar, mücadeleci anneler, düşbaz çocuklar, edilen küfürler, aldatılanlar, tutunmaya çalışanlar. Canım Kalben. ️
