Eski İstanbul'un ünlüleri': Türkiye'de kendi türünde yayınlanan ilk örnektir. Gerçekten de batı ülkelerinde benzerlerine pek çok rastlanılan ve geniş ilgi gören bu tür ürünler konusunda, yurdumuz yazım ve basınında günümüze değin hemen hiçbir girişim ve çalışma yapılmamıştır. Çünkü iş çok sabır, çok çaba isteyen bir iştir. Ancak zevkli ve yararlıdır. Hazırlayanı ne denli uğraştırır ve yorarsa; okuyanı da o denli rahat ettirir, yormaz, dinlendirir ve yararlandırır. Bundan dolayı kimi Fransız eleştirmecileri bu tür ürünlere "Limonata gibi bir içimde içilen, ferahlatan kitaplar' demişlerdir. Genel tanımı ile bu tür kitapları ''Ayrıntısı salt olaylar, sahipleri belli anekdot ve esprilere dayalı, bir dönem ve bir toplumun anatomisi" biçiminde nitelemek gerekir. Türün ve özelliğinin bilimsel eserlerden ayrıcalığı ise metotlara, kuram ve kurallara dayalı bulunmayışıdır. Genellikle tarihsel ve toplumsal gelişim, evrişim içinde çok şeyler öğretir. Ne var ki öğrettiğini hiç belli etmez; dikkati çeken "eğlendirici "yanıdır. Bu tür kitapların bir şanslı yanı da sınıfsal ve sınırlı okuyuculara değil de alabildiğine yaygın bir okuyucu yığınına seslenmesidir. Belki ayrı ayrı amaçlarla ama kadın-erkek, genç-yaşlı, az bilgili- bilgin herkes bu tür kitaplara ilgi duyar. Aynı kitap, örneğin bir yolculukta okuyucuya eğlendirici vakit geçirtirken, bir başka yerde bir incelemeci ya da araştırmacının önünde kaynaklık görevi yapabilmektedir. "Eski İstanbul'un ünlüleri" yalın bir "Güldürücü Fıkralar Derlemesi" gibi görmek hem yanlış, hem de imkânsızdır. En az üç bakımdan yanlış ve imkânsızdır: 1· Kitap, fıkralardan değil, anı ve anekdotlardan oluşmaktadır. 2- Anı ve anekdotlar anonim ve uydurma-yakıştırma şeyler değildir. Hepsinin gerçek ve belirgin sahipleri bulunmaktadır. Zaten kitabın çatısı, dayanağı ve amacı da bu sahipler ve onların karakterize ettikleri ortamdır...
