Bayılırdım onu affetmeye... Bilir misin, beni yalnız bıraktığı zamanlar odamda kendi kendime dolaşıp üzülürken bazen, "Bana karşı ne kadar kabahatli olursa o kadar iyi..." diye düşünürdüm. Tuhaf değil mi, onu her zaman gözümün önünde küçük bir çocuk olarak canlandırıyorum. Sanki başını dizime koyup uyukluyor, ben de elimle, yavaşça saçlarını okşuyordum. Yanımda olmadığı zamanlar hep bu hayalle oyalanıyordum.