Dünyanın en eski şehirlerden biri olan ve yüzyıllar boyunca kendisiyle hemhal olan herkesi hayran bırakan İstanbul’un en önemli özelliği hiç şüphesiz ki, bağrında pek çok sanatçı yetiştirmiş olmasıdır. Geçmişten günümüze kadar pek çok bestekar onun güzelliğini notalara dökmüş, ressamlar nadide köşelerini resmedebilmek için adeta birbirleriyle yarışmış, nakkaşlar gönül okşayıcı manzaralarını sayfalarına nakış nakış işlemişlerdir. Sanat denilen piramitin en zirve noktasını oluşturan şiir ise İstanbul’un eşsiz ruhunun en sade ve en muhteşem şekilde dile geldiği yer olmuştur. Şairler İstanbul’u, en güzel mazmunlar, kalbe işleyen en estetik mısralarla şiirleştirmeye çalışmışlardır. İstanbul’un asıl şiiri ise, şüphesiz ki fetihten sonra yazılmaya başlanmıştır. 1453’ten günümüze kadar yazılagelen bu büyük şiire, her bir şair karınca kararınca katkı yapmaktan geri durmamıştır.
Fatih’ten Günümüze Şairlerin Gözüyle İstanbul adlı eser, İstanbul’a adanan bu büyük şiir mirasını bugünün okuyucusunun beğenisine sunuyor. Edebiyat alanında yaptığı yetkin çalışmalarla tanınan Prof. Dr. Hasan Akay, eserini şu cümlelerle özetliyor: “Bu çalışma Fatih Sultan Mehmet devrinden günümüze kadar geçen süre içinde, derin bir gözlem ve duyarlık sahibi şairlerin, Osmanlı Devletinin payitahtı olan ve yüzyıllardır Müslüman Türk zevkinin en mükemmel örneklerini dünyanın gözleri önüne sererek büyük bir medeniyet merkezi olduğunu ispatlamış olan İstanbul’a hangi gözlerle ve nasıl baktıklarını, hangi açılardan ve hangi mevkilerden onun güzelliklerini fethetmek -ve şerlerini teşhis ile defetmek için- nasıl kalem oynattıklarını ve ne denli söz bilediklerini açık seçik ortaya koymak, 600 yıllık bir tarih, kültür ve edebiyat perspektifini bir süper uzay görüntüsü içinde tespit etmek, böylelikle, hem bugüne kadar nasıl olduğuna pek kimsenin akıl erdiremediği bir ihmali (yani bir dili en iyi kullanan şairlerin, nasıl olup da, bir dünya kenti olan İstanbul'a bakış açılarının tam anlamıyla tespit edilmemiş olması tarzındaki ihmali) ortadan kaldırmak, hem de birbirine çok uzak görünen dönemlerde İstanbul'u idrak etmiş çeşitli görüş ve mizaçtaki şairlerin adeta birbirine çevrilmiş aynalar halindeki sayfalarda yüzyüze, sırt sırta ve omuz omuza gelmelerini temin etmek amacıyla gerçekleştirilmiştir.”
