Eskiden -yoksa başka bir hayatta mı?- Jorge Semprun'ün adı Federico Sanchez'di. O bir komünistti. Bir yeraltı militanı. İspanya'nın, geçmişi boş bir levha haline getirmek isteyen şu meşhur büyüklerinden biriydi. Ancak bütün bunlar geçmişte kaldı, artık savaş bitti ve Federico Sanchez, nam-ı diğer Semprun, Franco sonrası İspanya'da, sosyalist bir hükümette kültür bakanı bile oldu.
Peki, o yeraltı militanından geriye ne kalmıştı? O eski Marksist, demokrasiyle uzlaşmış bir monarşiye nasıl hizmet edecekti? Yeni kimliği hangi özlemler, hangi umutlardan örülmüş olacaktı? İşte bu kitabın biraz alay, biraz da hüzünle sorduğu sorular özünde bunlardır.
Bu kitabın içinde, Movida'yı hatırlatan bir havada Hemingway ve Juan Carlos'la, Raisa Gorbaçova ve Primo Levi'yle, Felipe Gonzalez ve Dominguin'le karşılaşıyoruz. Bu kitabın içinde her şeyden çok, şafağında verdiği sözleri tan vaktinde tutamamış bir yüzyılı gözlemleyen şüpheci bir romancıyla karşılaşıyoruz. Kuşkusuz Federico Sanchez artık yok. Jorge Semprun bizleri onun adına selamlıyor...
