Uzun zamandır bir kitap okurken hem bu kadar eğlendiğim, hem de beni bu kadar düşündüren bir yapıt olmamıştı. Diderot ile tanışma kitabım oldu bu eser. Kesinlikle hayran kaldım, eğlenceli ve iğneleyici dili ile Voltaire'e benzemekte ama ondan daha sivri dilli olduğunu söyleyebilirim. Kitap üç bölüme ayrılmış, ilk bölümde evrim ve biyoloji konusunda çağının ilerisinde tespitler yapıyor Diderot. İkinci bölümde ise dindar ile dinsiz arasındaki farkı ve dinsizin kötülüğe eğilimi üzerine bir tartışma var. Üçüncü kısım beni benden alan yer oldu. Diderot'nun bir başrahiple olan diyalogları muazzam. Akılcı ve oldukça tatmin edici. Düşüncelerini oldukça iyi açıklıyor. Diyaloglar Platon'un Sokrates'i konuşturması gibi, ama daha vurucu kesinlikle. Diderot diyalektik materyalizme oldukça fazla yer vermiş. Bence olağanüstü bir eser. Özelikle kitabın son kısmı batıl inançları, dinlerin çarpık yapısı ve çelişkilerini ele alarak insanları düşündürüyor. Özellikle şu söz beni çok etkiledi: "Bizce insanlara yapılacak en büyük iyilik, onlara akıllarını kullanmayı, yalnız kanıtlanabilecek şeyleri doğru olarak kabul etmeyi öğretmektir. Bir milletin bilgisi ne kadar artarsa doğaüstü olaylara inancının o kadar azalacağını sanırım kabul edersiniz. Doğaüstü olaylara inanmak uygarlığın bir ölçüsüdür." Atatürk'ün sözünü çağrıştırdı: "Ben, manevî miras olarak hiçbir âyet, hiçbir dogma, hiçbir donmuş ve kalıplaşmış kural bırakmıyorum. Benim manevî mirasım ilim ve akıldır."
