Maroufi’nin romanı ses, beden, kadın ve duyguya gerçek konumunu geri veriyor.
-Rolf Eshpenler-Tague Eshpiguel-
Maroufi’nin, resim tablosunda duran kadının diliyle sunumunu yaptığı bu güzel çalışması, uzun iç monologlardan anlatım yöntemine, serbest çağrışımdan “iç ben” oluşturma söyleyişine ve bilinç akışına kadar tüm modern teknikleri ile romana, sevgili için kaleme alınmış şüpheyle harmanlı âşıkane bir mektup görünümü vermiştir. Aynı şekilde eserde James Juis’in “Olis”i gibi geçmiş ve şimdiki zamanın soyut labirenti çizilmiştir.
-Zod Dotch Saytong-
Maroufi’nin, İran edebiyatının iki unutulmaz ismi, Nizami Gencevi ve Sadık Hidayet’i işlediği bu uzun monologu, her zaman için yüreğinde aşk barındıran edebiyat söyleyişlerinin, kadın olmaksızın derk edilemeyeceği trendini bir kez daha gözler önüne sermiştir.
-Koty Sarangin-Bazeler Saytong-
(Tanıtım bülteninden)
