Sıkıcıydı. Beğenmedim. Zor bitirdim. Önermem. Çok inceydi. Hikayesinden bir şey anlamadım. Hem anlamsızdı hem de sürükleyici değildi. Ömer Seyfettin’in kitaplarını genelde severim ama bu kitabını bir türlü sevemedim.
Gereksiz yere gösterilen sadakat bu kadarına fazla ki baştaki yöneticilerin o dönemde çok sağlıklı karar ve hükümler vermediklerini düşünürsek bu kadar bağlılık şahsi fikrime göre çok fazla
Osmanlı ordusu günlerdir çok zorlu şartlarda fırtınalı havada ilerlemektedir. Belgrat'a gelen ordu durup hazırlıklar yapılmaktadır. Fırtınadan padişahın otağını taşıyan gurup kaybolmuş bu yüzdende padişahın otağı kurulamamıştır.
Çok cesur ve padişaha çok bağlı olan Tosun bey bu duruma çok sinirlenmiştir. Padişahın koskoca otağının nasıl kaybolduğuna anlam verememektedir. Tosun bey otağı aramaya çıkar ancak yağmur ve fırtınadan hiç bir yer gözükmemektedir. Bu arada padişahın onu çağırtır.
Padişahın yanına gelen Tosun beye Niş'e götürmesi üzere bir ferman verir. Hikayenin sonu çok ilginç biter...
Ömer Seyfettin den Padişaha karşı şartsız koşulsuz bağlılığın bir örneğini anlatan güzel bir öykü.
Yine tekrarlamak istiyorum, Ömer Seyfettin öykü yazarıdır ancak bu öykü de diğer birçok öyküsü gibi çocuklar için uygun değildir...! Daha çok geç guruba yönelik Milli ve Kültüreldir.
Yine bir hikaye okuma görevini tamamladık.
Çocukken okuduğum ama şimdi okuyunca daha farklı düşünceler bırakan Ömer Seyfettin eserlerinin birini daha tekrar tekrar okudum. Devletine her haliyle bağlı olan Tosun Bey'in hüzünlü bir öyküsünü barındıran güzel bir eser. Okuyun, okutun derim.
Kitapla kalın...
