Yazar eserinde kendi inanç ve kültürüne dair güzellemeler yaparken civardaki Doğu unsurlarına acımasızca hakaretler yağdırıyor. Seferberlik şartlarında askerlikten kaçınan, savaş halinde iken düşman olarak tanımlanan milletlere sempati besleyip yardım eden, Türk askerlerine fırsat bulduğunda alaycı bir üslupla konuşan yazar, Dürzilerin İngiliz ve Marunilerin Fransız sömürgesi olmasından duyduğu hazzı okuyucuya bariz bir şekilde betimlemeleri ile hissettiriyor. Alakasız yerlerde serpiştirdiği Ermeni tehcirine dair mesnetsiz iddiaları gerçekmiş gibi sunduğu cümlelerinden ve Amerikan bayrağına duyduğu derin sevgi ile konsolosların yakın dostu olması bende bir okur olarak ajan olduğu şüphesini doğurdu. Zira dil, kültür ve inanç sömürüsü yapan milletleri bu şekilde överken bölgeyi ve bölge halkını savunmak için Anadolu’dan binbir zahmetle gelen Türk askerini böylesine yermesinin başka bir açıklaması olamaz. Askerden kaçan, silah saklayan, yabancı okullarda aile bireylerini okutan, savaş zamanı bile oldukça iyi şartlarda hayatını süren yazar, Türk askerlerinin bölgede ihanet edilip öldürülmesini de adeta cümleleri ile alkışlıyor. Hülasa; Aziz şehitlerimizin ruhları şad olsun. Ortadoğu çukurunda Anadolu / Türk askerini öne sürmeye ( hele ki bu tarz kitapları okuduktan sonra ) bu tip insanlar için canlarımızı feda etmeye değmezmiş. Nitekim Mustafa Kemal Atatürk bölgedeki yaşanan elim olaylardan ders çıkararak : “Türk çocuğu, artık Arap çölleri için kanını dökmeyecektir.” demiş ve bu coğrafyada yaşadığımız hazin olayların bir daha yaşanmaması için bence son noktayı da koymuştur.
