Fırtınanın Habercisi
Maksim GorkiFırtınanın Habercisi Gönderileri
Fırtınanın Habercisi kitaplarını, Fırtınanın Habercisi sözleri ve alıntılarını, Fırtınanın Habercisi yazarlarını, Fırtınanın Habercisi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hapishane, aslında insanın içinde, hayat ise hapishaneden farksız.
Yalnız annem dovmezdi beni
Havada yüzer gibiydim. Karmakarışık anılar dans ediyordu kafamda...
Hayat, esirlerin özgürlük, efendilerin ise iktidar için giriştikleri kavgadır.
Uyuyamıyorum be! Biliyor musun kemiklerim sancıyor. Sen de uyuyamıyorsun galiba. Bari gevezelik edelim.
Gerçek mutluluğun bir damlasına erişebilmek umuduyla koca bir kap kokmuş su içiyorsun! Çünkü mutluluğa varmak için harcanan emekten de zevk almayı unutturuyorkar insana.
bir gün işsiz kalınca
yedim tüm paramı...
karnı açsa döver beni dostum
doyunca da gider uyur...
terk edecektim onu
ama dünyada başka kimsem yok...
memlekete giderdim
bilsem nerede doğduğumu
Bir zamanlar bir adam vardı.
Doğruluğun dostu bir adam,
Bu doğruluk sevdası yüzünden.
Kimse sevmezdi onu…
Korku ve öfkeyle,
Söz ederlerdi adından.
Başını sokacak yer,
Bulamadı dünyada.
Yalnızdı, garibin tekiydi.
Hapiste ölüverdi sessizce,
Kimse bilmez nerde mezarı.
O doğruluğu sevenin…
Kimse götürmedi mezarlığa,
Cenazesini adamın,
Bu sırrı yalnız benim kalbim bilir.
Ve susar…”
Çarlık Rusyası'nın kentlerin en ücra köşelerine kadar işlemiş sefaleti, bu sefalet, yoksulluk, hayatı eksilte eksilte geriye ne bırakmışsa onun izini sürer Gorki. Bu alt sınır, dışı da bir hapishane yapmaya yetmiştir. Gorki dünyası sadece taşrada değil, kentte de “adacıklar”dan oluşmuştur. Kendi cehennemlerinin adacıklarında debelenen ölü canlar tiyatrosudur bu dünya. İç ile dış arasındaki sınırın silindiğinin farkındadır Gorki; çamurların içinde debelenen sarhoş fahişe kadının “inine” indirir bizi; haznesi tenekeden yapılmış idare (gaz) lambasının ölgün ışığı arkasında, felç olmuş bacakları çuvallara sarılı, böcek koleksiyonu yapan çocuk, gerçekliğin snırlarını zorlayan bir metafordan başka bir şey değilmiş gibi gelir bize; inanılmazlık ve imkânsızlık, yoksulluğun akıllara durgunluk veren bu alt sınırı, gerçekliği, kendisinin imgesine dönüştürmüştür sanki; dayanabilmemiz için. Çocuk kararmış bodrum penceresinden sızamayan güneş ışığının özlemini çeker; ama asıl gelmesi gereken kara bulutlarla birlikteki o fırtınadır; baştaki tuhaf varlığın haberini verdiği fırtına. Ve bu bodrum deliğinde, bu “zindanda” bile böcekleri ile arasındaki sınır çizgisi ortadan kalkmışa benzeyen çocuk, “ışığı” bekler.
Bu gözü pek bir adam, dedi. Kuşkuyla etrafına bakarak devam etti. Herkese doğruyu söylüyor; savcıya, müdüre. Bir gün valiye ne dedi biliyor musun/"Ben böyle düşünüyorum, siz başka türlü. Ama birbirimizin düşüncelerine saygılı olmalıyız. Ben de insanım, siz de. Gerisi bir anlaşmazlıktan ibaret. Üniforma hiçbir şey ifade etmez. Bunun üzerine adamcağızı bir hafta zindana tıktılar. Götürülürken hem gülüyor, hem de, “Bu yaptığınız sersemce bir iş, beni zindana atarsanız ne olacak sanki?" diye bağırıyordu
İnsanların bütün hareketlerinde nedeni anlaşılmaz bir nefret, iğrenç bir alay vardı. Bazen hissedilir şekilde kaba, bazen de oldukça ince ama her halükarda karanlık bir duygu bu. Hayata ısrarlı kırgınlıklar getirmekten başka bir işe yaramıyordu.
Evet, hayat kötü ve merhametsizdir. Hayat, tutsakların özgürlük, efendilerin ise iktidar için giriştikleri kavgadır. Efendiler ve tutsaklar oldukça, hayat iyi ve güzel olamaz.
zamanla insan her şeye acıyor, katillere bile. Sebepsiz yere kimse adam öldürmez. Ya mecburdur ya da intikam için yapmıştır. Hatta bazı katilleri tebrik etmek bile lazım...
Akıllı olur olmaz kendini evrenin büyüklüğü ve sonsuzluğu içinde pek küçük ve beceriksiz bulacaksın. Düşüncenin sınırsız ve hiç sönmeyen ateşinde yalnızca küçük bir kıvılcım olduğunu göreceksin! Gerçi aklının üstün yeteneği karşılığında büyük bir ün kazanabilirsin. Ama akıllı kişinin üne ihtiyacı yoktur. Sonra bütün bildiğini insanlara öğretmek ve bu öğrettiğin şeylerin sorumluluğunu da taşımak zorunda kalacaksın.