Prometheus'un insanlığı tanrıların suretinde yaratıp onlara Zeus'un ruhunu üflemesinden köklenen bir hikâye bu. 18. Yüzyıl'da yaşamış ve belki de bambaşka bir çağda olsa daha neler yaratabileceği fikri düşünme sınırlarımız ötesinde olan muhteşem Mary Shelley'nin efsanevi anlatısı. Oates'in dediği gibi bir hikâye olmaktan çıkıp kolektif bir bilinçaltı ögesi haline gelen bir kültür mirası aslında Frankenstein.
Hikâye içinde hikâye, mektup içinde hikâye, uzun uzun çekilen tarihî nutuklar ile kendi yüzyılından destekle zamansızlaşan geleneksel bir gotik romans olmakla kalmıyor Frankenstein. Victor Frankenstein'in, yaratıcının, aktif kararları ve bilinçli seçimleri ile "uğursuz" bir deneyin sonucu olarak can verdiği yaratık anlatısı ile bilimkurgunun en ikonik örneklerinden biri. Bir adım geriden bakıldığında da "söylecek sözü olan bir kadının" tüm birikimini gözler önüne sermesi.
Frankenstein; romana adını veren, tepeden bakan, çocuksu, yetersizlik hisleriyle dolup taşan Victor Frankenstein'dan ziyade canavarıyla okurunu özdeşleştirebildiği için bu kadar başarılı aslında. Ve alabildiğine platonik bir anlatısı olsa da didaktik olmayan yapısı, iyilik ve kötülüğün sınırlarını belirsizleştiren karakterleri ile modern bir roman halini alıyor. Zamanları ve kalıpları bir bir hiçe sayan bilinci ile Shelley, dehasını mükemmel bir biçimde ispat ediyor.
Frankenstein boynundan elektrotlar fırlayan bir "özürlü canavar" imgesinden çok daha fazlası. O felsefi bir sayıklama.
