“Yaşamak nehrinde kayıklardayız her birimiz.
Kimimiz kürek çekmeye can atar
Kimimiz bitkin kollarıyla kulacı zorlar.
Gönüllüyüz nefes almaya
Ve bazen çiçek açmaya.
Durgunuz su gibi bazen,
Hırçınız ve boğulmaya müsait.”
Var olmak nefes almak değil ve her nefes alabilene yaşıyor diyemeyiz. Bu başka bir oyun. Bu sularda kulaç atan da kürek çeken de aynı denizde. Kim veya ne olursak olalım kulaç da atsak kürek de çeksek gönüllüyüz her birimiz nefes almaya. Aksi durumda duramayız yüzeyde, hissedemeyiz güneşi, toprağı ya da sevgiyi.
Her nefeste sevgiyi içimize çekmeye, güneşe her sabah selam vermeye, kürek çekmekten hiç vazgeçmeden ışığı takip ederek kıyıya ulaşmaya…
