Yan hücreden gelen ağlama sesiyle döndü düş sıcaklığından soğuk gerçekliğe. Koridorun diğer ucundaki hücrede neler olup bittiğini anlamakta zorlanmadı. Bu kez bağırma sırası hayata dönemeyenlerindi. "Bitti" dedi diğer hücredeki ağlayarak. Gecenin ortasına düşen "bitti!" sözlerini ne çok duymaya başlamıştı Hüseyin. "Bitti" günlerce süren ya ölüm orucuydu, ya da asmaktı yalnızlığa kendini. "Asmış" diyen bir başka ses vardı koridora düşen. "Hayır, hayır, çıkarın beni burdan, delirmek istemiyorum," diye bağıran diğer sesle sızladı içi Hüseyin'in. "Delirmek, delirtmek" sonuç ve sebep. Delirtmek için ne gerekiyorsa yapmak. "Emir böyle."
Her şeyin toz duman olduğu kanın, işkencenin, acının ve ihanetin doldurduğu, nitelikten çok niceliğin konuşulduğu çağımızda bir karşı duruş gibi Sibel'in öyküleri... Ortak geçmişimizin şiirsel anlatımı. Zaten o da şiirden geliyor. Dantel gibi işlenmiş, insanın içine işleyen öyküler... Üstelik öyküler, artık durup bakmadığımız ince işlere ayarlı... Sıradan görünen gazete haberleri üzerine kurulmuş birer senfonik şarkı niteliğinde her bir öykü. Öyküleri okurken hepsi de çok tanıdık gelecek size, çoktandır hatırlamadığımız şeyleri hüzünle hatırlayıp, şiirsel bir tatla okuyacağız.
