İsmini yıllardan beri duyduğum bir öykü kitabı Gazoz Ağacı. Neden bilmiyorum ama içimi açacak; insanın günlük halleriyle, küçük mutluluklarıyla dolu bir kitap okumayı bekliyordum. Sonuç ise tam tersi oldu. Adeta kitap beni boğdu boğdu duvara attı.
Öykülerin ayrıntılarına çok değinmeden genel görüşümü paylaşmak istiyorum. Mutlu biten bir tanecik bile hikaye yoktu diyebilirim. Hikaye mutlu mu bitmeli derseniz elbette hayır. Ancak hayat dediğimiz yer bu kadar da karanlık ve kötücül değil bence. Birçok hikayenin sonunda ölen, intihar eden birileri vardı. Evlendikleri ilk gecenin sabahı doğmadan kendini bahçedeki kuyuya asan bir kız vardı mesela. Hani 3-5 öykü böyle bitse neyse. Bitirdiğimde bana iyi hissettiren bir tane bile öykü yoktu.
Gazoz Ağacı mesela, ne güzel başladı. Güzel de devam etti. Aşkın ilk parıltıları söndü. Ama o kadar kötü mü bitmeliydi gerçekten? Sabahattin Kudret'in mutluluğa alerjisi olduğunu düşündüm okurken. Karakterlerin hiçbiri birbirini gerçekten sevmiyordu. Aşk yoktu kitapta her ne kadar varmış gibi dursa da. Evlatlar ana babalarını sevmiyordu. Ana babalar da biraz mecburiyetten evlatlarını seviyorlarmış gibi davranıyorlardı. Hele eşler arasında korkunç boşluklar, uçurumlar vardı. Birbirleriyle aynı ortamda olmaktan bile kaçınan, konuşacakları hiçbir ortak konuları olmayan insanlar okudum. Kasvet vardı bütün öykülerde. Hiç canlı renkler yoktu sanki. Öykücüler iyi gözlemcilerdir diye biliriz. Yazarımızın nasıl bir hayatı vardı ve bütün bu karamsarlıkları nasıl topladı acaba?
Bitsin diye zorla okudum üzgünüm. Beni hiç içine almadı bu kitap :(
