Poppy’ye bakmak beni mutlu ediyordu. Bunu tarif etmenin daha basit bir yolu yoktu. Benim gözümde o kadar güzeldi ki tek yapmam gereken onu izlemekti, böylece hayat yeniden yeniden anlam kazanıyordu.
“İnsan küçük şeylerin ,görünmez anların, paylaşılmayacak kadar önemsiz düşüncelerin ve saklanamayacak kadar küçük duyguların toplamıdır. Yüksek sesle söylenerek kirletilmeyecek kadar mükemmel olan görkemli aydınlanmalardır.”
Kendimi hem çok boş hem de çok dolu hissediyordum. Sanki zihnimin boş, beyaz bir sayfaydı ve kontrolüm dışında gelişen olaylar tarafından karalanıyormuş gibi hissediyordum.
“Oysa bir insan bu büyük şeylerden çok daha fazlasıdır. İnsan küçük şeylerin, görünmez anların, paylaşılmayacak kadar önemsiz düşüncelerin ve saklanamayacak kadar küçük duyguların toplamıdır.”