Nasıl bir kuş yuvayı yapmasını, aslan avlanmasını bilmeden varlığını sürdüremezse, insan da bu dünyadaki işlevinin bilincine varmadan erdemin egemenliğini gerçekleştiremez.
Ahlakı, mantık sayısı üzerine kurma iddiası filozofların ve bilim adamlarının kafalarından doğmuştur. Çünkü bu insanlar, nazari meselelerde mantık önünde eğilmeye alışmışlar, bu alışkanlıklarından ötürü de bütün insanlık için mantık, “her konuda mutlak otoritedir” fikrine sürüklenmişlerdir. Gerçekten bilim adamı, eşyanın mantığına uygun hareket etmek zorundadır; bunu yapmadığı sürece başarıya ulaşamaz. Diyelim, kurmuş olduğu varsayımı, olaylar doğrulamıyorsa bu varsayımdan vazgeçmek zorundadır. Kaldı ki hayatın bu konuda keyfîliğe tahammülü yoktur. Bu sahada atılacak yanlış bir adım, hayatımızı doğrudan doğruya etkiler; daha önce de değindiğimiz gibi, yanlış varsayımlardan hareket edilerek yapılmış bir bina çöker, uçak düşer, köprü yıkılır. Fakat biz buna dayanarak, hareketlerimize her zaman mantık koyma sonucunu çıkaramayız. Yani ahlaki sahada düşüncenin nazari faaliyetine saygı gösterebilir, onu beğenir, takdir edebiliriz; fakat bütün bunlar, egoizmle ihtirası susturmak için yeterli değildir. İşte filozofların yanıldığı nokta da burasıdır.
Antik çağın devlet görüşünü, Rönesans’ta ortaya çıkan duygu ve düşüncelerle bağdaştıran ilk düşünür Machiavelli olmuştur. Kilise'nin otoritesi çözülünce, İtalya şehir devletleri ve antik ‘polis'ler yeniden canlanmış ve birbirleriyle çekişmeye başlamışlardı. Machiavelli, ülkesinin kurtuluşunu, güçlü ve birlikli bir millî devlet idesinin