“Amirim… Dedi ve sustu. Dili damağı kurumuştu. Gözleri doldu ve yüreği sıkıştı. Henüz, ne olduğunu bilmiyordu ancak düşüncesi dahi onu tüketmeye yetmişti.
“Amirim sanırım Kemal, silahlı bir baskına uğramış ve…” Yeniden sustu. Bu kez, boğazına saplanan koca yumru konuşmasına engel olmuştu. Ceyda’nın da orada olma düşüncesi, yüreğini parçalamıştı…
“Ve..! Diye sordu Sedat bey, sesi kısık ve şaşkın çıkarken…
“Komiser Ceyda’da oradaydı. Diye devam etti Numan. Sesi, kendini tüketmişti. Sedat beyin soluğu kesildi, konuşamadı. Numan, hala kendini kaybetmemek için büyük bir gayret içindeydi. “Biz, yoldayız amirim… Dedi gözleri dolu dolu. Sedat bey, hala olanlara inanmayı reddediyordu. Bu olası değildi. Ceyda’nın da orada olduğunu bilmesine karşın, bu gerçeği reddediyordu.
“Neler oldu? Diye sordu korkusu sesine yansırken. Numan, gözlerini yoldan ayırmadan önündeki araçların arasında tehlikeli bir boyutta slalom yaparken… “Henüz ne olduğunu bilmiyoruz amirim” Dedi. “Gelen ihbara göre ev, taranmış diyorlar.” Sedat bey, yıkılmıştı. Yerine çöktü ve telefon elinden düştü. Gerçekten de yüreği sıkışmıştı. Soluk alamıyordu. Bedenini, tepeden tırnağa ter basarken sol kolu da, uyuşmaya başlamıştı. Elini göğsüne doğru götürdü, ovuşturmaya başladı. Alnı, ter içinde kalmıştı. Acısı kalbinden gelmiyordu bunu, biliyordu. Ruhu acı çekiyordu ve tüm benliğini kaplayarak kalbini zorluyordu
