Gıybet !
Ne acı en büyük günahlardan biri iken: "Akşama sendeyim azcık dedikodu yapalım diyen gafiller olduk. Yani çevremizde vardır illa. Çok tuhaf, resmen aşağılık, hasedci, budala, enayi bir tavır ! Gel Hutamenin nârına tapu alalım, gel Rahmet'ini üzerimizden def edelim Rabbin. Valla eksik söyledim. Daha önce bi defasında dilsiz olmayı dilemiştim . Cidden istemiştim bunu. İmam Gazali'nin "Dil Afetleri" kitabını okuduğum zamandı. Şimdi ikincisini yaşıyorum. Öyle bir tokat vurdu ağzıma bu kitap. Bu konuda ne kadar umursamaz davrandığımızı anlayınca, Allahım acaba hiç salih amelim kalmış mıdır dilimden, yıktıklarımdan geriye dedim. (Ve bu kitabı mümkünse sık sık oku sevgili budala.) Sonra Hutame'nin ateşi kalbinin içerisine kadar ilişeceğini unutma aksi halde. Kendine gel kendine ! Tut şu dilini, aptallığı bırak! Tüm güzelim amellerini sağa sola hediye etme! Ahraz ol !
Bu konular oldum olası bana ne kadar ince bir sırattan geçeceğimi hatırlatır. İnceldikçe incelen. Kıldan ince olabilen sıratı. Allah dillerimizle kendimize zulüm etmeme şuuru versin inşaallah.
"Biriniz diğerinizi arkasından çekiştirmesin. Biriniz ölü kardeşinin etini yemek ister mi. Bundan tiksindiniz değil mi!" ( Hucurat/12)
