Merhabalar. Henüz bitirdiğim bir kitapla döndüm. Ülkece yaşadığımız faciadan önce başlamıştım. Bu afette sevdiklerini kaybedenlere başsağlığı diliyorum. Bir sürü hayal yarım kaldı. Cennette kol kola olsunlar. Gidenlere mi üzülmeli yoksa biz kalanlara mı. Neyin içinden geçtik bilmiyorum. Ne yaşadık anlamadım. Her şey her an uyanmak üzere olduğumuz bir kabus gibi. Duyarak, görerek, bilerek daha fazla devam edemedim. Kendime gelebilmek için herhangi bir kitaba ,başka bir dünyaya kaçmak zorundaydım. Ben de bu kitaba kaçtım. Benim artık yaşayamadığımı anladığım noktada başladığım terapi bu. Kendi hayatından kaçmanın en zararsız yolu bir kurguya girmek. Bunca acıyı görüp yine de birileri için yaşamak zorundaysanız ve oradaysanız siz de kendi yolunuzu bulun. Yoksa evladını yitiren annelerin ve babaların, annesiz babasız büyüyecek yavruların hüznü bizi ölüme sürükleyecek. Selamet.
