Dayak yiyen her çocuğun geçmişinde, zihninin umuttan ve gururdan ayrıldığı bir an vardır; umudu, kürekçesi olmayan bir kayık gibi iter, akıntıyla sürüklenip gitmesine izin verir ve kendisine acının çetelesine teslim eder.
“Komik ama bana öyle geliyor ki yaşarken üzerine titrediği ve besleyip büyüttüğü bir hikayesi olmayan insanlar, tarihden silinmekle kalmaz, kendisinden sonra gelen nesil için de tamamen yok olur”