Kitap çok güzel bir sıkeçtitr. Din, felsefe ve politik bir kurgu senaryodur..
Okurken hem düşündürüyor hem de eleştirel bir tebessüm insan bıraka biliyor.
dünyadaki gözyaşı miktarı sabittir. ağlamaya başlayan biri için bir yerlerde bir başkası keser ağlamayı. aynı şey gülmek için de geçerlidir.
okuduktan sonra kendi godot'unuzu beklemeye başlıyorsunuz.
bu kadar çarpıcı bir şey daha önce okumadım.
vladimir:well shall we go?
estragon:yes let's go
they do not move.
"Vladimir: Gidemeyiz.
Estragon: Niye?
Vladimir: Godot’yu bekliyoruz."
Godot”u beklemeyin. Siz ona gidin bu kitabı (tiyatro oyunu) okuyun ve satır aralarında, karakter arasında geçen konışmalarda Godot’u ya umut, ya gelecek ya geçmiş ya da ölüm olarak göreceksiniz...
Bireyin hissettiği yaşamda sürüklenme duygusunu, mutluluk arayışını, savaşların insan psikolojisi üzerindeki etkisini derinden hissedeceksiniz.
Eğer bir şeylere anlam yüklemeyi seviyorsanız ki genel de anlamsız bir yaşam içinde uzun süre kalamayacağımız ön kabulüyle, anlamlandırmak bilincimizin en sevdiği şeylerden. -Bunu bende seviyorum.- Ama her anlam paradigması asıl verilmek istenenin o olduğu anlamına gelmiyor ya. Neyse Bu eserde de yazar Samuel bize bir anlamlandırma zemini sunmuş
Absürt unsurlar barındıran bir oyun ve ben absürt şeyleri pek sevmem. Albert Camus hayranı biri olarak Camus'ya mezarında parende attırdım şu an farkındayım. Bazen bir kitabı okumadan ya da bir filmi görmeden onun hakkında o kadar çok övgü duyarsınız ki beklentiniz arttıkça artar ve çoğu zaman sonuç hüsran olur. Bir benzeri Cehov oyunlarını
Ah dostum Estragon, çıkar çizmelerini uzan toprağa. Seyret ayın yükselişini seyret perdenin kapanışını . Dindir artık gökle arandaki boylu boyunca uzanmış bu dargınlığı...
Beklemek nedir ki ; anlaşılmadıkça en son nerde yolunu terk ettiğin... seyret perdenin kapanışını ah dostum...
