Zeynep Hanım'ın şu zamana kadar okuduğum, üzülerek belirtmem gerekir ki bundan sonra da okumus olduğum tek kitabıdır bu eser.
Kitabı isim ve kapak yazısının ilgimi çekmesi sonucunda almıştım. Malesef aradığımı bulamadım.
Kitap birbirinden bağımsız kısa öyküler yalın bir dille derlenerek oluşturulmuş.
Hayatta sadece aydınlık tarafların ve ana renklerin değil; siyahında hatrı azımsanmayacak bir mevcudiyetinin olduğunun bilincindeyiz, her ikimizde.
Yazarın da önsöz de belirttiği gibi "Farkına çok sonraları vardığımız ve yahut kendimiz varamayarak vardırıldığımız ve göz ardı ettiğimiz gerçekler, eksiklikler..."
Ve çocuklar... En temizlerimiz, en savunmasız ve en masumlarımız. Hiçbirinin ayağına taş değmesin en büyük dileğimdir.
Bu konu çok ayrı ama yazarın eleştirilerine, şöyle ifade etmek gerekirse eleştirilerinin tamamına katılmıyorum. Bir tarafın mağduriyetinin olması - ki savaş gibi hassas bir konu iken bu - diğer tarafa da mağduriyet oluşturmayacağı anlamına gelmiyor malesef. Keşke bu konuya buradan bakılsaydı. Keşke tek taraflı değilde böyle hoş bir kitapta iki tarafta eşit bakılarak ele alınabilseydi.
