Sessizliğimde ki çığlıklarımı duyurmaktı tek amacım.Tek isteğim duygularımı ve hislerimi kelimelere dökmek ve siz değerli okuyucalarıma ulaşabilmekti.
Üzerimde ki yükü kelimelere döküp hafiflemek istedim.Bir kuş gibi olmak,özgürce kanatlanıp diyar diyar gezmek istedim artık.Zamanı gelmişti çünkü...
Kendimce acımı yaşadım.
Yazarın kaleme aldığı bu ilginç ötesi bir tesadüf biraz abartılı da olsa okunmayacak bir kitap değildi. Finalı bayağı değişik bitirmiş ama soru işaretleri var. Onlar sonuca ulaşmadan kitabı sonlandırmış Nermin Bezmen. O sorularımın cevaplarını almalıydım bence. Mesela Anberinin itiraf bölümünde bahsettiği adam kim? Onu bayağı merak ediyorum. Anberle Anberinin çekildiği fotoğraf karesinde Anberinin bulunduğu kare neden yoktu sonrasında? Sonra bir de küpelerin gizemi var tabi onu da çözemedim.
Kitabi yeni bitirdim ve 'oh be sonunda bitti' dedim. Yarim birakmamak icin cabaladim. Yazar hikayeyi o kadar suslemis o kadar suslemis ki ayni seyleri isitip isitip tekrar yazmis ve okuyucuya sıkıcı bir roman sunmus bence. Biraz sadeleşse, mesela 100sayfa falan eksilse daha okunasi bir hale gelecektir.
Ayrica kitapta heyecan yok, bir iki yerde 'nasil baglanacak?' Dedigim konularda da bekledigim heyecan ve anlatimi yakalayamadim malesef.
İlk başta güzel ilerleyen bir konu nasıl bir anda böylesine sıkıcı bir hale dönüştürülür anlamadım gitti. Kitapları yarım bırakma gibi bir huyum yoktu. Lakin bu kitaba kadar. En sonunda pes edip, sen büyüksün dedim ve kitabı elimden attım. Öylesine ilgi çekici bir konuyu sıkıcı bir hale dönüştürmek... Cümleler güzel, ama boş. Kitap bitimi kesinlikle bir anlam veremediklerimizden olsa gerek.
