Sōseki Natsume (doğum 9 Şubat 1867 - ölüm 9 Aɾalık 1916) Japon, İngiliz edebiyatı uzmanı ve ɾomancı. Uluslaɾaɾası alanda sınıɾlı çeviɾileɾi dışında tanınmasa da, Japon-Rus Savaşı sonɾası Japon Çağdaş Romanına damgasını vuɾmuş en önemli yazaɾlardan biriymis.
II. Dünya Savaşı sonrası Kawabata Yasunari, Yukio Mishima ve Kenzaburo Oe gibi uluslararası çaρta üne kavuşan yazarların temel kültürel kaynaklarından biri olduğu söylenir...
Kitaba gelecek olursak ,yazarın bu kitabının orjinal ismi Kokoro ve dilimize Gönül olarak çevrilmiş.Kitap genel olarak üç bölümden oluşmakta.Kitabın ilk bölümü ana karakter(dilimize ben diye çevrilmiş ama kitapta I dışında bir isim kullanımı yok) ve sensei(Hocam) olarak adlandırdığı kişi arasinda gecen olayları anlatmakta.ikinci bölümde ise Ben( ana karakter)in hasta babasi ve ailesi arasındaki ilişkilere yer verilmiş.Son bölümde ise. Senseinin Ben'e yazdığı mektuba yer verilmiş. .
Son bölümde Sensei bir türlü Ben'e açıklamadığı arkadaş gizemi anlatmaktadır.
Okunur mu okunmaz mi size bırakıyorum orta seviye bir kitap
Bir üniversite öğrencisi (anlatıcı), arkadaşı ile birlikte tatilini gecirmek için sahil kasabasına gelir. Arkadaşının, gelen haberle eve dönmesi nedeniyle tatilini yalnız geçirmek zorunda kalır. Yalnız geçen tatil günleri, onda bir arkadaş bulma isteği uyandırır. Denize girdiği yerde gördüğü, yaşça kendisinden büyük bir adam ilgisini çeker,
Huyunu suyunu almaktan korkuğum büyüklerim var sülalemde.Kınadığı,sevmediği kişiye dönüştüğünü gördüğüm akranlarım ve küçüklerim de.
Ne alaka derseniz,#gönül #kokoro kitabı tam da böyle bir hikayeyi konu ediniyor.Başına dertler açan,baba mirasının üzerine konan amcasına kızarken ve kendisini asla kimseye ihanet ederken düşünemezken,içindeki kötülüğü gören birinin hikayesi.
Japon geleneklerinden,inançlarından,yaşam tarzından satırlarla karşılaştığım bu hikaye aşka giden yolda her şey mubah mıdır,diye sorgulatıyor.
Yalnızlık, vicdan muhasebesi ve azabı, aile, bağlar, kuşak çatışması üzerine hüzünlü ve güzel bir roman…
Japonya’da, Meiji döneminde geçiyor. Bir üniversite öğrencisi ile orta yaşlı bir entellektüelin tesadüfi bir karşılaşma ile başlayan dostluklarını konu alıyor… Karmaşık meseleleri, duru ve sakin bir bakış açısıyla aktarıyor. Özellikle, köklü bir toplumsal dönüşüm döneminde, geleneksel ve modern arasında yaşanan gerilimi, çatışmaları anlama, tahlil etme çabasını beğendim…
Konuşma, paylaşma, dertleşme...
İçimize attıklarımız bizi tüketiyor, içten içe çürütüyor. Bir çözüm, deva olmasa da insan sustukça kaybediyor.
Taşıdığı yük ne olursa olsun arada bir bırakıp düşünmesi gerekiyor insanın, bunu taşımaya değer mi, yanındakilere de bakması gerekiyor, bir ucundan tutacak mı...
Belki de boşa taşıyordu bunca zaman. Belki de taşıyabileceğinden ağırdı.
Ama insan kendini kapattığı kadar yalnızdı.
Sustuğu kadar yorgun.
Kaçtığı kadar uzak.
