Hesse’ye ait şahane fotoğraflarla bezenmiş bir gezi edebiyatı örneği. Onu tanımak için başlanacak bir eser değil kesinlikle, onu tanıdıktan sonra ruhunun naifliğine şahit olmak için, keyif almak için okunabilir ancak. Şiirleri de var üstelik. Çeviri şiirlere karşı olduğum için pek Hesse’nin dilini okur gibi hissedemedim, yapay olduğu çok belliydi ama ilk kez burada şiirleriyle de buluştu gözlerim. Kendi el yazısından notlar serpiştirilmiş aralara kartpostal süslemeleriyle, bu da renk ve bereket katmış bu incecik kitabın doyurucu ruhuna..
Doğaya, tanrıya ve kırmızı evlere tutkun bir kalemin, savaşı protesto ederek terkettiği ülkesinden İsviçre’ye uzanan kaderinin bir yansıması gibiydi her satır.
1920lerde kaç insanın domateslerle yanak yanağa fotoğrafı vardır ki ? Bu tohuma, tohuma can veren yaratıcıya duyulan aşk değil de nedir?
Bu kitaptan sonra Hesse’yi bir şair, bir çiftçi, bir ressam, bir düşünür, bir mümin olarak buldum.
Tanıştığıma da çoook memnun oldum..
