Görünmez
Andrea CremerGörünmez Gönderileri
Görünmez kitaplarını, Görünmez sözleri ve alıntılarını, Görünmez yazarlarını, Görünmez yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ama o hazır değildi.
Beni görmüyordu.
Duyduğum durağan his odayı doldurdu, dünyayı doldurdu. Elizabeth'in yüzündeki şaşkınlığı gördüm ama benim her düşünceme saldıran şaşkınlıkla kıyaslanamazdı bile.
Beni görmüyor.
Ama Elizabeth görüyordu. O görüyordu.
"Hayali arkadaş edinmek için biraz büyük değil misin?" diye sordu kardeşi.
Yine de torbalarım almak için çaba sarf etmem gerekmişti. Vücudumun var olması için odaklanmak zorundaydım. Belki de her şey bir anda düzelmiyordur diye düşündüm. Sonuçta tüm vücudum için bir şoktu. Tiim sistemim baştan aşağı yeniden düzenleniyordu. Zaman alacaktı. Torbalarını alıp onun peşinden eve girdim.
Yalnız olacağımızı sanmıştım. Konuşmaya devam edebilirdik. Görünür olma
fikrine alışmaya devam edebilirdim. Sonra Elizabeth In yerde yatan kardeşini
gördüm. Bir başka insan daha.
Kendimi hazırladım.
Beni görmesine hazırdım.
Lanetim, cezam sona ermişti.
Sakin kalmaya çalıştım. Hislerimi tarif edebilmemin imkânı yoktu. Belki bir daha hiç görmeyeceğim bir yabana olsaydı ona neler olduğunu anlatma özgürlüğü hissedebilirdim. Ama bu kız artık benimle aynı koridorda yaşıyordu.
Normal davranmalıydım. Tabii benim hayatımın normalini değil, diğer herkeste gözlemlediğim normali kastediyordum.
İşte bu, diye düşündüm. Bunu yapabilirim.
Lanet halktı.
Görünüyorum..
Bir de taşınmış olan Ben vardı. Neredeyse sahip olduğum tek arkadaşım Ben. O beş, ben de on yaşındayken hayali bir arkadaş edinmeye karar verdi. Adını Stuart koydu ve bu da benim ismime Stephen'e yeterince yakındı, böylece oyununa ayak uydurdum. Beni yemeğe çağırırdı, ben de giderdim. Parkta elimi tutmak için uzanırdı; tutardım. Beni anlatmak için anaokuluna götürürdü ve öğretmeni onun bu geçici hevesini hoş görerek Benin benimle ilgili söylediği her şeyi onaylardı. Onunla yapamadığım tek şey konuşmaktı çünkü sesimi duyarsa büyünün bozulacağını biliyordum. Bir keresinde dinlemediğini bildiğim bir zaman adını fısıldadım. Sadece duymak için. Ama fark etmedi. Altı yaşima bastığında da beni bıraktı. Onu suçlayamazdım. Yine de taşındığında üzüldüm.
Annemi özlüyordum. Çocukken bana nasıl odaklanacağımı, içgüdüm zayıflamaya başladığında kendime nasıl ağırlık vereceğimi öğretmişti. Bu şekilde beni sırtında taşıyabiliyordu ve tutunmamı söylüyordu. Hayatı yaşamamı istiyordu, hayatın dışında kalmamı değil. Fesatlığa asla müsamaha göstermezdi; hırsızlık, casusluk, durumumdan faydalanma gibi şeyler söz konusu bile değildi. Lanetlenmiştim fakat bu başkalarına kötülük yapacağım anlamına gelmiyordu. Farklıydım, evet ama neticede ben de herkes kadar insandım. Bu yüzden kendimi hiç de öyle hissetmediğim zamanlarda bile insan gibi davranmam gerekiyordu.
Bense yoktum. Ama yine de vardım.
Ne kadar uğraşsam da asla görülemiyordum. insanlar bana dokunabiliyorlardı ama sadece odaklandığımda.Sesim her zaman duyulabiliyordu ama sadece konuşmayı tercih ettiğimde... Galiba bunlar lanetin kurallarıydı. Anlamasam da artık onlara alışmıştım. Bebekken doğal olarak bir ağırlığım vardı ama bilincim geliştikçe kucakta tutulabilmek için daha fazla odaklanmam gerekti. Buharlaşmıyordum; bir yanım hâlâ orada oluyordu böylece zeminlerin içinden geçerek aşağıya düşmüyor ya da duvarların içinden geçmiyordum. Ama dokunmak için çaba sarf etmem gerekiyordu. Dünya için katı halde değildim ama dünya benim için katıydı. Lanet karmaşık, çelişkili bir biçimde işlenmişti ve ben de onunla doğmuştum. Bu lanetin cahil kölesiydim.
Sayfa 4Kitabı okudu
Nasıl olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Annem hastaneye normal, görünür bir bebek bekleyerek mi gitmişti?Yoksa lanete inanıyor, neler olacağını biliyordu da beni gizlice mi doğurmuştu?Benim için bile oldukça tuhaf bir durumdu.Görünmez bir bebek dünyaya gelmişti.Doktorun beni annem görsün diye kaldırdığı ama görülecek hiçbir şeyin olmadığı o ilk an nasıldı acaba?Sadece hissedilebiliyordum.Bana bunu hiç anlatmadı. Bir lanet olduğunu ağzından kaçırmıştı;uzun zaman önce babamla tartışırken öfkeyle söylemişti,duymamı amaçlamamıştı.Ama tek bildiğim buydu.Nedeni yoktu.Nasılı yoktu. Sadece ne olduğu ortadaydı ve bu benim hayatimdi.
Görünmezlik. Ben görünmezdim.
Sayfa 4Kitabı okudu