İran'da öğrenim gören Alevi 1922'de Berlin'e gönderildi. Orada Almanca öğrenerek çeşitli Almanca yapıtları Farsçaya çevirdi. 1927'de İran'a döndükten sonra Tahran Sanayi Yüksekokulu'nda öğretmen oldu. 1932’de Mojtaba Minavi, Mesud Farzad ve Sadık Hidayet ile birlikte geleneksel İran edebiyatını sert bir üslupla eleştiren Rab’a Klübü’nü kurdu. Sosyalist bir gruba katıldığı için 1937-41 arasında hapiste kaldı. Bu dönemde, hapisteki sosyalist arkadaşlarını ve geçirdikleri acı deneyimleri anlattığı Elli Üç Kişi ile öykü kitabı Zindan Notları'nı yazdı. II. Dünya Savaşı'ndan sonra İran-Sovyet Dostluk Derneği'ne üye olan Alevi, Özbekistan SSC'yi ziyaret etti ve oradaki izlenimlerini Özbekler adlı kitabında topladı. Kitle Partisi'nin (Hizb-i Tude) kurucuları arasında yer aldı. 1953'te Dünya Barış Konseyi'ne katıldı ve kendisine altın madalya verildi. İran başbakanı Muhammed Musaddık'ın 1954'te iktidardan düşüşünden sonra İran'dan ayrılarak Doğu Almanya'ya sığınmak zorunda kaldı. Humboldt Üniversitesi'nde konuk öğretim üyesi olarak görev aldı ve profesör oldu. Alevi daha çok, Freud'cu psikolojinin güçlü etkisini yansıtan öykü kitabı Çemedan (Bavul) ve bir yeraltı devrim önderiyle ona aşık olan yukarı sınıftan bir kadını konu alan ve büyük tartışmalara yol açan Çeşmhayeş (Onun Gözleri) adlı romanıyla tanınır. Kämpfendes Iran (1955; Savaşan İran) ve Geschichte und Entwicklung der modernen Persischen Literatur (1964; Modern İran Edebiyatının Tarihi ve Gelişimi) gibi Almanca kitaplar da yazan Alevi, 1979 Devrimi'nin ardından kısa bir süre İran'da kaldıktan sonra, yeniden Doğu Almanya'daki profesörlük görevine geri döndü. 1997'de Berlin'de yaşamını yitirdi.