Yol, yolculuk… Gideriz, hep gider hâldeyiz. İnsanoğlu, mağaraya resim çizerken de bir yola başlamıştı, bugün Mars’ta koloni kurmanın hevesini yaşarken de yola başlamakta. Yoldayız, yürürüz ama nereye ve neden diye sormayız. İşte bugün bunu sorma vaktidir. Yürüyüşümüzün ete kemiğe bürünme vaktidir. Kalabalıklar arasında boğulmuş ruhunu özgürleştirmenin yürüyüşünde misin yoksa buhran kuyularında sıkışmışlığından kaçışın yürüyüşünde mi? Kimlik bulmaya mı çıktın yoksa kimlik kaybetmeye mi?
Bizler bir su damlasıyken başlayan maddi yolculuğumuza uhrevi fasılalar vermek durumundayız. Özün keşfi için elzem olan bu duraklar, ruhu teneffüslendirmekle kalmayıp beşeriyetimize renk katacaktır. Bir başımıza başladığımız yolda, her daim bir başına olduğumuzu fark etmek için cevheri yalnızca yalnızlığımızda arayalım. Yalnızlık bizi fildişi kulesine çıkarmakla kibre boğmaz. Aslolan münzevi ve mütecessis fikir işçisi olabilme yolculuğudur. Bu yolculuğu da bir başımıza yapmamız elzemdir. Bu kendilik bilincine erişebilirsek hamlıktan yanmaya varma şerefine nail oluruz. Her yolculuk yolcuyu Simurg’a eriştirmez lakin kimliksiz aidiyetlerin alınıp satıldığı bu devirde “her şeye rağmen” cümlesine raptolmanın hazzı yolcunun iç âlemini her hâlükârda Simurg’a ulaştırır.
Aylak okur, bana reddiye olsun diye “Ama Don Kişot’un Sanço Panza’sı var.” deme sakın. Her beşerin yareni vardır, ancak yarenler yolculuğa kâr etmez. Yersizyurtsuzlaşmadan yahut kökleşmeden de yolun hakikatinden nasiplenebilirsin. Yeter ki, yalnızlığını bir kusur olarak görme. Şimdi ver elini eline, beşeriyetini insanlık derecesine çıkarmanın yolunu ara. Yolda olmanın hazzı, biricik pusulan olacaktır…
Dergimizi tam ekran dijital deneyimlemek için gozlukdergisi.com/sayi-23-24-mayi...
