"Ne şanslıymışım. Benden büyük bir ablam ve bir ağabeyim var. Artık kimse bana dayak atamaz. Onlar beni korurlar" diye düşünmüş ve çok sevinmiştim. Çok geçmeden ne denli yanıldığımı, sevincimin boşuna kurulmuş bir hayale dayandığını ve kısa sürede üzüntüye dönüşeceğini acı bir biçimde öğrendim.
Meğer ağabeyim:
"Bir kardeşim olsa da ablamdan yediğim dayakların acısını ondan çıkarsam" diye sabırsızlıkla beni bekliyormuş.