Gülnihal, hakkında pek fazla yoruma müsaade etmeyen bir kitap. İncecik görünüşüyle çerez hissi uyandırsa da ben her kelimenin hakkının verilerek okunmasını tercih ediyorum. Namık Kemal, yaşadığı dönemde rahatsız olduğu konuları olay örgüsünü değiştirerek kitabında işlemiş. Devlet yönetimine karşı duyduğu öfkeye her satırda rastlanıyor.
Kitaba ismi layık görülen Gülnihal, İsmet Hanım'ın dadısı. Ama ne dadı... Lafını sözünü esirgemeyen, kurnaz bir kadın. İsmet Hanım'ı koynunda büyütmüş, bu yüzden ona zarar gelmemesi için her şeyi göze alabiliyor.
Kitapta daha çok Muhtar Bey ve Paşa arasındaki kine yer verilmiş. Paşa, para ve iktidar kavgası içinde her türlü pisliğe bulaşmayı mubah görürken; Muhtar Bey halkın sevdiği, saydığı fakat iktidarla alakası olmayan biridir. Paşa, içten içe Muhtar Bey'i kıskanır. Haliyle çeşit çeşit oyunlarla onu alt etmeye çalışır.
Kitap tiyatro tarzında yazıldığı için anlamayacağınızı düşünüp okumaktan kaçınabilirsiniz. Fakat öyle değil. Ben hiç kopukluk yaşamadım. Kurulan cümleler, betimlemeler çok güzel. Hiç düşünmeden tavsiye edilebilir.
