Benim eskiden birçok arkadaşım vardı. Küçük mahallemizin dar sokağı dile gelse de anlatsa. Hava kararana kadar top oynardık. Çelik çomak hatta erkek arkadaşlarımızla. Küçükken eşitti erkekle kadın. Hep öyle olacak zannettim.Sen benim neden taş kalpli olduğumu anlayamazsın. Umduklarımı bulamıyorum kimseden. Çok ince, çok hassas şeyler bekliyorum belki. Ama aynı hassasiyeti gösterdiğimden eminim. Sonra bir başka kötü oluyorum. Normalde yaşadığım kaygılı anlardan çok giriyorum bunalıma. İşte o an kapatıyorum herkese, her şeye kendimi. Umutsuzluk maskemle de tamamlanıyor korunağım.Hayat sadece bildiklerinden ibaret. Ya bilmediklerin!