“Biz Türkler olarak kökleri tarihe inen ulu bir çınarız. Her ağacın etrafında zehirli mantarlar biter. Mantar, gölgesinde yaşadığı çınarı gördükçe kıskançlıktan ne yapacağını bilemez, zehrini saçarmış. Her sonbaharda da ağaç yapraklarını döktükçe işte sonu geldi diye sevinirmiş. Ama, her bahar daha taze, daha canlıları fışkırırmış... Biz de elbet baharı bulacağız, oğlum”.