Güneşi Uyandıralım'a başlamadan önce okunması gereken bir kitap var: Şekerportakalı. Şekerportakal'ını 4. sınıfta hocamız içinden sorular sorup sınav yapacak diye almıştık. Ancak ben normalde kitap okumayı sevsem bile bir şey dayatıldığında yapmayan bir çocuktum. O yüzden kitabı sınav zamanı okumadım sınavdan da gayet düşük aldım. Sonra o yaz kitabı bitirdim ve en sevdiğim kitap haline geldi. Benim için çok değerliydi. Şimdi kimin dediğini hatırlayamadığım bir söz geliyor aklıma, benden bir parça taşıyan kitap güzeldir. Belki de Zeze ile ortak noktalarımız hislerimiz vardı bir yandan. 1968'de yazılan bir roman, 2010'da başka bir çocuğun duygularına tercüman oluyor. Ne garip değil mi? Kitapların en sevdiğim yanlarından biri de bu zaten. Hangi zamanda olursak olalım, insanız ve belli duyguları paylaşıyoruz. Üzüntü, sevgi, umut ve bir daha birçok ortak noktamız var. Yoksa 40 sene önce yazılmış bir kitapla empati kuramazdık.
Ve evet tam da bu yüzden 10 yaşımda Şekerportakalı kitabıyla aramda farklı bir bağ kurulmuştu. Ama taa bugüne kadar Şekerportakalı'nın devamı nezdinde olan Güneşi Uyandıralım kitabını okumamıştım. Ne demek gerekir bilmiyorum ama ben genelde iyice araştırıp kitap alan biri olmadım. Belli bir bütçe ayarlayıp sahaflarda gezen birisiyim daha çok. Kitabı rafta görür ona gözümü koyarım ve mutlaka alırım. Ve Güneşi Uyandıralım da bu suretle elime geçti. Harika bir kitap 6 yaşındaki Zeze'nin büyüdüğüne ve içindeki güneşi uyandırmaya çalışmasına tanık oluyoruz. Kitabı okurken büyümüş olduğumu fark ettim kendimin de.
