Güntaşı, belki de, evrensel ozan Oktavio Paz'ın en önemli, en özgün yaratısı. 1957'de ilk kez yayına sunulduğunda, kendisi de şair ve filozof olan Ramón Xirau, Meksikalı ünlü yazarın bir 'summa poetica'sı ile karşı karşıya olduğumuzu haber veriyordu. Yayınlanışından bu yana 60 yıl geçmiş olmasına karşın, Xirau'nun bu saptaması geçerliğini yitirmişe benzemiyor... 1990 yılında Nobel Edebiyat Ödülü'nü kazanarak, dünyanın en iyi yazarları arasında, bir başyapıt yaratıcısı olarak tanınması sözkonusu olunca, Güntaşı'nda 'evrensel yazın'ın en yüksek doruklarından birini görmemiz yanlış olmaz... Yine eğer aradan geçen yıllar onun ozanlık gücünü zayıflatmadıysa, bunun nedeni, taşıdığı simgelerde -hümanism, felsefe ve sonsuzluk- kanının akıp duruyor olması olmalıdır.
Octavio Paz'ın bu betiğini iki dilde hazırlamamın nedeni, ozanın ileri sürdüğü görselşiir düşüncesidir. Buna göre bir şiir yalnız anlam değildir. Ona göre, yırsal bir yaratıda, kulağa seslenen sesler ve ezgiler gibi, göze seslenen renklerle biçimlerin de önemli yeri vardır. En güzel çeviri bile, göze ve kulağa bir şiirin aslında var olan resmini ve müziğini veremez. Çeviriyi ilgi duyarak okuyanlar, doğal olarak, yapıtın özgün ses ve rengini de duyumsamak ister, diye düşünüyorum.
