Mezarın büyüğüne “ev” denilir. Şimdinin en büyük mezarları da toplu konutlardır. Tabuttan çimentoya, yaşayanı diğer yaşayandan ayırıp gömebilmek için konutlara geçilmiştir. Çünkü yaşayanın hayatını gizleyebildiği tek yer kendi duvarının arkasıdır. Adına insan denilenin yeri, öldüğünde ise çoğunlukla toprağın altıdır. Toprağın üzerinde kalan modern insanların ise yaşarken gömülebilecekleri tek mekân, betonlardan örülü duvarların ortasıdır. Değerli olanı gömmeye yemin etmiş her insan, ölümle birlikte bildiği ne varsa toprağın altına gömmüştür; bazen eşyaları ile kendini bazen de yalnızca kemikleriyle bedenini…
