İşte o sırada gözlerimin önüne geliyor. manzarayı garip bir var. Aç ve sefil. Bu şehrin acemisi. Babası bir köylü çocuk. Yol bilmez iz bilmez. Üstelik aç. Hacıbaba işaret ediyor, o da ona. O çiğnen- meyen, ama tatlı alıyor ağzına Ben, bu görür gibi oluyorum. Uzaktan, çocukları ve ihtiyar adamı seyrederken o yoksul oğlancığın dayandığı ağaca da bakıyorum. : - O çocuk ben miyim?

Kitabı okudu

Hacıbaba Kemalettin Tuğcu