Dostluk, iki insanın kendilerini bir acunda sanması, ruhların birbirine doğru uzaması, gönüllerin birbiri içinde erimesi, iki insanın birbirine dayanması, güvenmesi, acıların, sevinçlerin birlikte yüklenilmesi gerçekten mutlulukların en büyüğüdür.
Büyüklenmek! Bunu hayatımda hiç yapmadım. Ama kendi içime, kendi dünyama kapnmış bir insan oluşum, beni, çoğu zaman bu türlü bir kişi diye tanıtmıştır.
Bacaklarımızı, Tanrı’nın günü yararsız işler ardından koşturuyoruz da kendi görüşlerimizin ötesinde başka görüşler de bulunabileceğini, gerçeğin ancak çeşitli yönlerden ele alındığı zaman belireceğini aklımızdan geçirmeye üşeniyoruz.