Matemi üzerine fistan etmiş genç kız koluna yapılan dokunuş ile irkilerek uyandı ama korkmamıştı çünkü koluna dokunan elin zalim bir asker eli olmadığını hissetmişti. O dokunuşta umudu, sevinci ve merhameti hissetmişti. Hislerinde genellikle yanılmazdı. Yanı başındaki bir asker değildi. Yanı başında mütebessim bir anne duruyordu. Kim bilir ki belki de sevdiğinin annesiydi ya da etraftaki binlerce mezardan birinde yatan gencin. Belki dul bir kadındı yani başındaki belki de yetim ve kimsesiz. Hatta hepsi birden de olabilirdi. İşte o kadın, genç kıza müjde verir bir mizaçla şöyle dedi:
“Geliyorlar. Şükürler olsun ki geliyorlar. Doğu’nun ve Batı’nın Rabbi’ne şükürler olsun ki geliyorlar.”
“Kimler geliyor?”
“Türkler. Türkler bizi kurtarmak için geliyorlar.” Bunu derken kadın göz yaşlarını tutamamış, ağlamaya başlamıştı.
