"Cezaların en kötüsü, en zararlısı bağışlamaktır: yazılıydı, demir ve köpekli kapının tam üstüne konulmuş tabelada. O vakte değin bağışlamanın büyüklüğüne inandırmaya çalışmışlardı insanları oysa ki, kim bilir bu da yeni bir dindi, cezaevlerine özgü bir din. Ayda bir gün tel kafeslerin ardından görüşülebilirdi. Tel kafesler yırtıcı hayvanlar için kullanılanın iki katı kalınlığında, dörtköşe dokunmuş insan kafesleriydiler ve uzun ve çok köpek bi köpeğin beraberliğinde görüşebilirlerdi insanlar içerdekilerle." Hallaç didikleyen, parçalayan, parçaları birleştirerek yeniden kuran öykülerden oluşan bir ilk kitaptır. Erbil varoluşsal bir söylemle "dil"i lime lime etmiş, sorgulamış, birey olmayı engelleyen her türlü toplumsal baskı türüyle kimi zaman öfke, kimi zaman alayla hesaplaşmıştır. Üstelik günümüzden 40 yıl önce.
Leylim Leylim eserinde " Leylâ'm, Kardeş Çocuk! 'Canım Leylim,' 'Canım Kardeşim, 'Azizim Leylâ,' ' Leylâ, Zalım Leylâ!' ...." diye seslendiği "Ve seni, canımın gizlisindeki candan aziz sakınır, düşünürüm..." diyerek nice kıymetler verdiği Leyla Erbil 2002 Nobel Edebiyat
