Bir metni, bazen bir şiiri okurken sadece içimizden geçenleri okuruz, belki taban tabana zıt şeylerdir yazanlar, çok iyi bildiğimiz bir insanı, bir anı, bir duyguyu anlatıyormuş gibi gelir yazan kalem. Kimbilir belki de zıtlığın birliğinde duygudaş oluruz, çaydaş oluruz o satırları kaleme alan ile....
Tanımadığımız yüzlerde tanıdık bir ifade yakalamak gibi yabancı ama bir o kadar da tanıdık. En derinlerimize sakladıklarımızın açığa çıkıvermesinin yaşattığı şaşkınlık, kimi zaman ince bir sızı hissetmek gibi, kimselere açmadığınız gönül kapınızın ardına kadar açılıvermesi gibi...
"Hiç söylenmemiş, adı duyulmayan, narası sağır seslerin diliyim ben. Sınırı olmayan ve hudut tanımayan tek yer kalemim, o da kağıtlara küs şimdilerde."
"Eskiden kendimle aynı fikirde değildim, neyse ki değişebiliyoruz. Adı üstünde eskiden..."
"Zifiri kuyunun en dibinden gökteki ayı gösterenin vardır elbet bir bildiği..."
"Zaman zaman yaftalı adımlarla, çölde su bulmuş gibi b/aşka koşuyor ; sonra bulduğunu sandığın şeyin bir seraptan ibaret olduğunu anlıyorsun. Bunu anladığın an, daha da büyüyor içindeki boşluk. Neyi nereye koyacağını bilmediğin kavram kargaşasına hapsolmak ne acı... "
"Nasıl olur, bu mümkün değil!" gibi fezaya yükselen naralar atma çünkü insan bu üstadım, bozulur. "
Sevgili yazarımız Hülya Koç'un bir dost ile çay sohbeti tadında yaşanmışlığa dair yazdıklarını okumak büyük keyifti.
Klasik bir söylemdir belki ama tam da anlatmak istediğim şu ki ; kendinizden çok şey bulacağınız bu güzel, tatlı sohbeti kaçırmayın derim :-)
