Sebald bu kitabında, Müttefik Devletler'in II.Dünya Savaşı'nın sonlarına doğru şehirlerdeki sivil halkı yok etmek adına imha bombardımanlarının, Alman toplumunda oluşturduğu buhranın sonuçları üzerinde duruyor.
Bu imha operasyonunun yarattığı buhranın ardından Alman edebiyatının uzun süreler boyunca bu drama karşı üç maymunu oynayışı, Sebald'ın kitabının ana temasını oluşturuyor. O dönemin canlı tanıklarının yazdıkları birtakım anılara da yer veriyor yazar kitabında.
Savaş sonrasında Alman toplumu bu olayı, sanki hiç yaşanmamış gibi karşılıyor adeta. Alman ulusunun zihininde bu vahşetin, hiç var olmamış gibi davranmalarına sebebiyet veren şeyin ne olduğunu Sebald yine kitabında açıklıyor aslında :
“Hayata geçirilen sınırsız bombardıman savaşı planının stratejik açıdan ve ahlaki olarak haklı gösterilip gösterilemeyeceği ve nasıl haklı gösterilebileceği soruları, 1945’ten sonraki on yıllar boyunca Almanya’da hiçbir zaman kamusal bir tartışmanın konusu olmadı. Muhtemelen bunun en önemli nedeni, milyonlarca insanı kamplarda katleden ya da ölünceye dek çalıştıran bir halkın, Alman şehirlerinin yerle bir edilmesini öngören askerî siyaset mantığı hakkında galip devletlerden bilgi talep etmesinin imkânsızlığıydı.”
Kısacası, her zamanki gibi filler tepişti ve olan çimlere oldu.
