Aşk "Kaldırım Serçesi'nden " hep kaçmış.
Yani anlattıklarına göre, sevdiği kişiyi, ne kadar cömert davransa da hiç bir zaman uzun süre kollarının arasında tutamamış.
Her defasında, tam hayatının adamını bulduğunu sandığında, her şey mahvolmuş ve O gene şarkılarıyla yalnız kalmış.
Ne kadar insanlardan kötülük görse de o hep , insanlara iyi davranmaya çalışmış.
Bunu da şöyle açıklıyor kitapta:
Edith çok genç yaşta anne olmuş ve bir gece küçük çocuğunu hastalık yüzünden kaybetmiş.
Yavrusunun cenaze masraflarını o gece toparlamak için her şeyi yapmış.
Ama yine de eksik kalmış bir kısmı.
O kısmı tamamlamak için de en nefret ettiği şeyi yapmaya bile razı olmak zorunda kalmış!
Bir adamla bir gece geçirmeye...
Fakat olmamış, yapamış ve yatağın üzerinde ağlamış...
O adam da Edith'e acımış ve hikayesini anlatmasını istemiş.
Ve hikayesini dinleyince ona cenaze için eksik kalan miktarı vermiş ve onu hemen yollamış evine, ölmüş yavrusunun yanına.
Edith, işte o günden beri, o adamın iyi davranışı hatrına, tanıdığı tüm insanlara
özellikle “düşmüş” olanlara hep cömertçe davranmış.
