Bülent Taşkan, zamanın ona sunduğu zemin, mekân, çoğul kültürlenme ve acılar üzerinden; dağ başlarının sisli diliyle, gaibin diliyle çok dillilik ayrıcalığı ile sağlam anlam katmanlarıyla kurulu bir şiire çalışıyor. Derdi olan bir şair. Bu bazı şiirlerinde öykülemeyi öne alan bir yaklaşım içerse de birden bire şiirle, hakikatle göz göze bırakabiliyor okuru..
Bülent Taşkan'ın sesli bazen inleyen, uğultulu bir şiiri var. Şiirinde düşünsel katmanlılık ayırıcı bir unsur olarak vücut buluyor, ruhu olan bir şiir yazıyor. Örneğin: “doğu” bir yön olmaktan öte anlamlarla çeşitli acılarla, anlarla yüklü oluşturulurken uzam bir varlık, bir hacim kazanıyor onun şiirinde ve söylediği söz yeni bir ufuk kazandırıyor okuruna: “efkâr ile fakir kardeştir doğu'da (bil ki! ateş de bir gün sönecektir)” Biz bundan ruhun ve şirin izleğinin sarp kayalıklara doğru, yükseklere doğru çekildiğini ve o sonsuz kar yalnızlığından, kapanmış kalp yollarından konuştuğunu çıkarabiliriz ve “gökkuşağının renkleri farklı farklıdır/ama birbirlerine sarılmayı becerebilmişlerdir.” Dizeleriyle dünyaya bakışındaki barış vurgusunu, insaniliği göre göstere taşıyor yarınlara..
